|
|
|
|
|
05/05/2004 - De glimlach, vaak scheef en met een of meerdere tanden missend, is de onuitwisbare prijs die een speler betaald voor een Stanley Cup Championship.
|
|
|
Steve Yzerman - the price you pay
|
|
Om als uiteindelijke winnaar uit de strijd te komen na twee maanden van intens, mentaal dodelijk en vaak zelfs puur oorlogs playoff hockey kan zelfs bij de meest harde professionele ijshockeyer het kleinste kind in zich naar boven brengen.
De extase en opluchting waarin de speler zich na zo een prestatie bevindt zal zich vrijwel altijd manifesteren in een elixer wat zich het best laat omschrijven als een dronkenmans glimlach.
Maar, ergens in het achterhoofd, dichterbij dan de meeste spelers zullen willen toegeven, misschien slechts alleen aan hun meest toevertrouwden, is een gevoel van opluchting, een ongelofelijke dankbaarheid dat ze deze beproeving hebben doorstaan.
Geen enkele atleet, van welke sport dan ook, gaat fysiek en mentaal verder of dieper dan een NHL speler in zijn gevecht naar de Stanley Cup.
Ernstige blessures worden zo vaak afgedaan als slechts een schrammetje in de zoektocht naar onsterfelijkheid dat het een recht is geworden in de lente van het ijshockey.
Mindere blessures, nog steeds pijnlijk genoeg om een normale sterfelijke goed ziek te houden, tellen in deze tijd niet eens mee.
Als het lichaam in het post-season de speler vertelt dat de belasting te veel wordt na weer een avond van brute beproevingen die zeker langer duren dan de twee uur van een wedstrijd is dat meestal een teken om rust te nemen. Het hoofd, daarentegen, luistert lang niet altijd in het heetst van de strijd, de signalen negerend en door de pijngrens heen bijtend met maar één doel voor ogen.
Torontos Bobby Baun dient als perfect voorbeeld voor de mentale overhand op het fysieke leed als gevolg van een gevecht voor de Stanley Cup. Baun speelde in Game 6 van de Stanley Cup finals in 1964 tegen Detroit nadat hij in de vorige wedstrijd zijn enkel had gebroken. (!)
Alsof dat niet genoeg was scoorde Baun ook nog eens de game-winning goal tegen Terry Sawchuk 1:42 in overtime voor een 4-3 overwinning.
Geinspireerd door Bauns heroische daad, won Toronto ook Game 7 en daarmee de Stanley Cup.
Meerderde spelers kregen in stilte - playoff blessures voor hun kiezen voor en sinds de heldendaad van Baun, en speelden toch. Pijn, en daar doorheen vechten, is evenveel deel van post-season als de playoff baarden en het handschudden na de wedstrijd.
Het post-season van vorig jaar was het zoveelste voorbeeld.
Weinigen zullen het schokkende beeld zijn vergeten van New Jersey captain Scott Stevens die schuivend over het ijs, met achter hem een spoor van bloed, tot stilstand kwam nadat hij door Pavel Kubina (Tampa Bay) met een wicked slap shot op het linkeroor was geraakt.
Dat Stevens nog een wedstrijd zou spelen in het postseason, was in het meest optimistische geval, onwaarschijnlijk. Maar, Stevens speelde die volgende wedstrijd. De linkerkand van zijn gezicht was zo gezwollen dat zijn kaak eigenlijk die gehele dag ervoor uit de kom was geweest. Het enige wat hij dan ook deed die wedstrijd was spelen met een ijstijd van 27:35, het meeste van elke speler van New Jersey, bovendien scoorde Stevens ook nog even het winnende doelpunt op de power play.
New Jersey Devils goalie Martin Brodeur aanschouwde het geheel vanuit zijn perkje binnen de crease en blijft zich tot op vandaag de dag verbazen over de moed en baldadigheid die hij aanschouwde die avond in het St. Pete Times Forum.
Het was ongeloofelijk om op die manier terug te komen en dan ook nog zo effectief te zijn, met al die ijstijd en zo, zei Brodeur na de 3-2 overwinning. Het zegt duidelijk veel over de atleet Scott Stevens.
Dave Andreychuk, de captain van de Lightning was zo niet nog verbaasder.
Als je dag in dag uit met hem speelt krijg je wel in de gaten hoe hard hij is, zei Andreychuck, die voorheen met Stevens samen speelde in New Jersey. Het leek hem allemaal niet veel uit te maken.
Stevens speelde de 19 play off wedstrijden daarna allemaal, en leidde daarmee de New Jersey Devils naar hun derde Stanley Cup in negen jaar. Toen alles was gedaan, na een 3-0 shutout tegen de Mighty Ducks of Anaheim in een gespannen Game 7 van de Stanley Cup Finals, gebruikte Stevens zijn recht als captain om uit handen van Commissioner Gary Bettman de Stanley Cup te ontvangen.
Terwijl het publiek in de overvolle arena massaal uit hun dak ging en hun bewonderingen uitte in lofgezang in Stevens richting, verscheen er een onkaraktiristieke glimlach op het gelaat van de normaal gesproken bijna stoistijnse blik van Stevens, breed genoeg om alle zorgen van de schrik een maand daarvoor weg te nemen.
Stevens heeft dit seizoen echter bijna 5 maanden moeten missen te danken aan een hersenschudding waarvan velen denken dat het te maken heeft met de na-effecten van Kubinas schot. Hij moest zelfs de playoffs grotendeels aan zich voorbij laten gaan, wat aangeeft hoe ernstig het is.
Twee jaar geleden had Detroits Steve Yzerman een soortgelijke ervaring. Na bijna een jaar gespeeld te hebben op een zwaar geblesseerde knie moest de Red Wings captain uiteindelijk toch 30 wedstrijden missen in gevecht met een knie die weigerde te gehoorzamen aan zijn bevelen.
Tegen het einde van het seizoen begon echter toch de play off sirene af te gaan in het hoofd van Yzerman en ging weer spelen, in feite slechts op één been.
Maar Yzerman kwam niet alleen terug, hij speelde ook nog eens uitzonderlijk goed. Bijtend door de pijn heen kreeg Yzerman het voor elkaar 23 punten in 23 wedstrijden bij elkaar te sprokkelen waardoor Detroit gemakkelijk Carolina in de Finals opzij zette en daarmee voor Detroit de derde Stanley Cup in zes jaar won.
Net als Stevens vergat Yzerman tijdens de play offs alle pijn en lachte breed toen hij de Stanley Cup in ontvangst nam, maar gaf hem echter snel door aan coach Scotty Bowman die net had aangegeven te zullen stoppen met coachen.
De manier waarop hij de pijn zo succesvol wist te verbergen was evenveel briljant als hoe hij op het ijs presteerde die lente. Slechts twee maanden na het in ontvangst nemen van de Cup ging Yzerman onder het mes voor een grondige reconstructie aan zijn knie, een procedure die hem op 16 na alle wedstrijden dat volgend seizoen kostte.
En, net als bij Stevens, was het een prijs die Yzerman meer dan graag betaalde voor het binnen halen van het hoogst haalbare kampioenschap binnen het ijshockey.
Maar helaas, pijn lijden in de playoffs staat niet per definitie garant voor een glorieuze overwinning in de brute wereld van de Stanley Cup.
Voor elke speler die zijn wonden heelt met de zoete smaak van champagne uit de Stanley Cup zijn er ontelbaar veel andere spelers die - hun doel niet bereikt- te vroeg de zomervakantie ingaan waar het lichaam en geest langzaam aan zullen moeten herstellen.
Minnesotas Willie Mitchell speelde vorig jaar voor de eerste keer in de playoffs. De pas 25-jarige verdediger openbaarde zich dat seizoen als de ruggengraat van het team. Omdat hij opgroeide in het hockey-gekke British Colombia zal Mitchell ongetwijfeld de fabels over de welbekende playoff heldendaden hebben gekend. Ondanks zijn onervarenheid begreep hij en, nog belangerijker, respecteerde hij de fijne, en vaak onduidelijke lijn waarover gebalanceerd moet worden tijdens het postseason tussen het spelen met blessure en het spelen met pijn.
Uiteindelijk besloot hij beide te doen.
In de eerste ronde, toen Minnesota een overwinning van epische proporties behaalde op Colorado, raakte Mitchell geblesseerd door een gebroken kaak tijdens Minnesotas triomf in Game 7. Ondanks dat miste hij geen enkele shift die wedstrijd.
In de volgende ronde haalde hij een vreemd uitziende gezichtsbeschermer te voorschijn om zijn blessure te beschermen maar was ondanks dat nog best bereid om zijn hele lichaam voor de puck te gooien in de wedstrijden tegen de favoriete Vancouver Canucks.
Helaas bleek de creatief bedachte gezichtsbeschermer die Mitchell droeg ook de Canucks op ideen te brengen. Ze zagen de kwetsbaarheid van Mitchell in en stuurde iedere puck en hit die ze maar over hadden in Mitchells richting. Het resultaat was een ernstige blessure aan de pols na een harde bodyckeck.
Wederom mistte Mitchell na zijn tweede blessure geen enkele wedstrijd ondanks het feit dat hij dankzij de verzwakte pols voor elke wedstrijd nota bene hulp nodig had om zichzelf om te kleden. Het was niet eens zo zeer koppigheid van Mitchell om desondanks de blessure tóch door te spelen, het was meer een soort van plicht die hij voelde.
Hij wou er zijn voor zijn teamgenoten als ook zij zich de moeilijke weg baande door de playoff route. Het is een sentiment dat door vele, zo niet alle, spelers wordt gedeeld tijdens het postseason.
Ik wilde spelen zodat (verdedigers) Filip (Kuba) en Andrei (Zyuzin) en Nick (Schultz) geen 30 minuten per wedstrijd hoefden te spelen, zei Mitchell.
Die zelfopoffering had zeker op de korte termijn resultaat toen Minnesota voor de tweede keer op rij het ongeloofelijke deed. De Canucks werden naar huis gestuurd in een briljante serie waarin de Wild een achterstand toch nog in een Game 7 wisten om te buigen en daarna zelfs de winst wisten weg te kapen voor de ogen van het verbijsterde Vancouver publiek.
Maar, op de lange termijn bleek die zelfopoffering toch niet genoeg voor Minnesota om de laatse hindernis te nemen. De Wild verloren de Western Conference Finals tegen de Anaheim Mighty Ducks, slechts twee overwinningen verwijderd van het behalen van de Stanley Cup Finals.
Mitchell herstelde langzaam van zijn playoff daden, maar had dit seizoen wederom de pech geplaagd te worden door vele blessures.
Mede hierdoor heeft Minnesota dit jaar ver onder verwachting gepresteerd en zelfs niet eens de playoffs gehaald.
Zestien andere teams en meer dan 300 spelers hebben die eer dit jaar wel gehad. Sommigen van hen hebben dit jaar voor de eerste keer de actie meegemaakt van playoff hockey, net zoals Mitchell vorig jaar. Anderen, zoals Stevens en Yzerman, zijn teruggekeert voor de zoveelste ronde van afzien en doorbijten.
Wat ze allen echter gemeen hebben is het feit bereid te zijn zowel fysiek als mentaal tot het uiterste te gaan zo lang de playoffs ook duren in de zoektocht naar de mogelijke eer om het absolute kampioenschap te behalen.
Als morgen de puck valt voor Game 1 van de Stanley Cup Finals tussen Calgary en Tampa Bay, ga er dan vanuit dat deze teams van érg ver komen en nog een lange weg te gaan hebben voordat dat uiteindelijke doel behaald zal zijn.
Het is een grote prijs die je betaald, dat zeker. Maar, in de belevingswereld van de topsporter, de enige prijs in het streven naar de ultieme beloning.
Het beloofd dus een spektakelstuk te worden.
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
© Copyright 2003-2004 CoolNHL.nl. Niets van deze site mag zonder toestemming van CoolNHL.nl gebruikt worden. Alles is en blijft eigendom van CoolNHL.nl en hun respectievelijke eigenaren tenzij anders is aangegeven.
|
|
